Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΦΑΡΟ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ

του Νίκου Γιαλούρη

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ θερμά πρώτα σε όποιον είχε την ιδέα της παράστασης με θέμα το ρεμπέτικο τραγούδι και ακόμη θερμότερο στους συντελεστές της παράστασης, στο μικρό μα φιλόξενο και θερμό, Θεατράκι του Φάρου. Επί τέλους όλοι, λίγο πολύ, αποδείξαμε ότι μπορεί να φοράμε Τσερούτι και Βαλεντίνο, Βερσάτσε και Ντόνα Κάραν - ποιος ξέρει γιατί - αλλά στο άκουσμα της Συννεφιασμένης Κυριακής και οποιουδήποτε ρεμπέτικου οι καταβολές μας οι Ελληνικές, μικρές ή μεγάλες, παίρνουν το πάνω χέρι και μας λένε ανοιχτά 6τι τα περίφημα γονίδια, είτε το Θέλουμε είτε όχι, μιλούν «πριν από μας, για μας» .όπως έλεγε παλιά ένα διαφημιστικό σλόγκαν του Λαμπρόπουλου. Μπορεί να μας λένε Γκας αντί Κωσταντή , Νούλη αντί Στεφανία, Αντζι αντί Αγγέλα αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά θλιβεροί μαϊμουδισμοί. Και στον καιρό μας, ειδικά, οι «μαϊμούδες» παίρνουν και δίνουν, κερδοφόρες, πονηρές και ατελείωτες.

Μπράβο, λοιπόν στην.. ομάδα των φίλων μουσικών και «ηθοποιών>, που ζωντάνεψαν το «βιογραφικό» κατά κάποιο τρόπο, κείμενο της Βάσως Κριτάκη που δεν είναι μονάχα μια θαυμαστή πρωταγωνίστρια του SLOW FOOD και των Δημοσίων Σχέσεων αλλά και μία, όπως φάνηκε, γεννημένη κυρία της Θεατρικής πράξης και του λαϊκού χορού. Εμφανισιακά και υποκριτικά μας ξάφνιασε όλους μετά και από το τόσο έξυπνα γραμμένο κείμενο που δημιούργησε μια γνήσια λαϊκή ατμόσφαιρα ενθουσιάζοντας και το κοινό που δεν γνώριζε, ίσως, αυτά της τα ταλέντα. Φυσικά, πίσω απ' όλο το εγχείρημα, από σκηνική άποψη, βρισκόταν ο ακούραστος «επίτιμος», πλέον Χιώτης κος Γαλάντης που έστησε, σκηνικά, το κείμενο της Βάσως και συντόνισε τους μουσικούς και τις κυρίες της παρέας. Δεν αναφέρω την κάθε μια τους ξεχωριστά γιατί όλες στάθηκαν εξαιρετικές στο ρόλο που είχαν να παίξουν και να τραγουδήσουν. Ποιες από τις γνωστές και μη «βεντέτες» του τραγουδιού κάθε είδους Θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα δίχως δύο ή τρία μικρόφωνα και μπουζουκοσυνοδεία ηλεκτρική. Οι μουσικοί - ηθοποιοί, με πρωταγωνιστή τον φίλο Μπάμπη Σαχτούρη στο χορό και τον άλλο Μπάμπη, με το «φτωχό κομπολογάκι του» στάθηκαν όλοι άψογοι, δημιουργώντας τη σωστή ατμόσφαιρα.

Ακόμη μια φορά πιστοποιούσε κανείς την απουσία νέων ανθρώπων σε μια τέτοια εκδήλωση. Συστηματικά, όπως φαίνεται, οι σκοτεινοί «πολιτιστικοί», ταγοί φροντίζουν, μέσα από τη «βιομηχανία δίσκων» όπως λέγεται, από ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, από έντυπα και «φανζίν» - τρομάρα τους, να αποτοξινώσουν το κριτήριο και το γούστο από κάθε τι Ελληνικό διότι, ντε και καλά, είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά, ειδικά, Αμερικάνοι από το Τέξας ή το Ντάλας. Θυμάμαι την περίπτωση ενός χαρισματικού Νέγρου χορευτή ενός μπαλέτου στο Σικάγο που μετά από πολύμηνες δοκιμές, νόμισε ότι είχε καταφέρει να μάθει να χορεύει... ζεϊμπέκικο. Αυτό το μεγάλο ταλέντο είχε καταντήσει μια καρικατούρα και όταν είδε το βίντεο, απλά και μόνο κοίταξε αλλού. Απλά, το ταμπεραμέντο και το φτιάξιμο του ανθρώπου, όσο κι να προσπαθήσει κανείς απλά και μόνο θα τον προδώσουν. Η γελοιογραφία είναι το αποτέλεσμα κάθε τέτοιας προσπάθειας αλλά λίγοι τον προσέχουν. Ο φίλος Ανδρέας Αξιωτάκης φαίνεται ότι γνωρίζει τι σημαίνει λαϊκό τραγούδι και έχει «την ευτυχία του να είναι... Έλληνας».

ΑΛΗΘΕΙΑ Δευτέρα 12 Ιουνίου 2000